Ben jij een ouder van een pittig kind? En twijfel je of je het wel goed doet in de opvoeding? Of misschien vraag je je wel af wat er toch mis is met je kind? “Heeft mijn kind ADHD?”, “is mijn kind autistisch?”, “wat is er toch aan de hand met mijn kind?”, “Doe ik er goed aan om hem te laten testen?”. Je bent zeker niet de enige!
De afgelopen jaren hebben duizenden ouders van pittige kinderen zich aangemeld bij een instelling om hulp te krijgen en/of om te laten onderzoeken wat er met hun kind aan de hand is. Het aantal psychiatrische diagnoses (zoals ADHD of een Autisme Spectrum Stoornis) die vastgesteld werden bij kinderen, is de afgelopen jaren dan ook enorm toegenomen. De vraag rijst echter;
is het ook in al deze gevallen noodzakelijk geweest voor deze kinderen om voor de rest van hun leven met een diagnose door het leven te gaan? Hebben al deze kinderen báát bij een diagnose? Ik betwijfel het ten zeerste.
Het huidige hulpverleningsstelsel is er op ingericht dat er bij kinderen die worden aangemeld voor hulp, vaak eerst wordt gekeken “wat is er er met dit kind aan de hand?”.
Zonder label krijg je vaak geen toegang tot de hulp waar je behoefte aan hebt.
In mijn werk als orthopedagoog bij de jeugd GGZ heb ik het vaak genoeg voorbij zien komen: “de juf gaf aan dat J. zorgt voor teveel onrust in de klas en wil graag dat we hem laten testen zodat hij eventueel medicatie kan krijgen. Dus daarom zijn we nu hier.”
Of “A. heeft zó veel woede uitbarstingen de laatste maanden dat we niet meer weten hoe we haar kunnen helpen en we voelen ons radeloos! Wat kunnen we hier tegen doen?”.